Trebol was voor het laatst even het mekka van de Bluesmuziek
Vele vooral trouwe bluesliefhebbers kwamen zaterdag 19 oktober s’avonds naar Harlingen.
Een sfeervolle Trebol zaal, met een laag podium maakt het contact met live band en publiek intiemer. Al weer 20 jaar Bluesnight Midlum geschiedenis, maakte indruk op vele bezoekers en uiteraard ook de artiesten die deze avond optraden.
Een bijna verse organisatie Bluesnight Midlum onderleiding van Albertus van der Plaats, hadden unaniem een prachtige keuze gemaakt. Tuff Luck is niet zomaar een bluesbandje uit het Friese Akkrum. Het openingsnummer “Kinky Women” was treffend, je wist gelijk wat het deze avond zou worden. Met zijn hoge hese stem en prachtige meeslepende slidegitaarspel trok frontman Rogier Trampe de aandacht met dit slow-blues nummer.
Heerlijke blues muziek zonder fratsen, een keuze van bluesnummers uit de jaren ’30 en’40, is Tuff Luck een band die niet de populaire bluessongs speelt. Big Maceo Merriweather (ook een inspiratie bron voor Tuff Luck) was een bluespianist en zanger die in die tijd in Chicago speelde. Bij het grote bluespubliek misschien van nu niet erg bekend, behalve “Worried Life Blues” een veel gecoverd nummer wordt dan ook vanavond niet gespeeld. Wel van Big Maceo kwamen de piano nummers “Kidman Blues” en “32-20” voorbij, prachtige lichtvoetige stukken met verve gebracht door Kees Bode. Deze muzikanten verstaan hun vak, een gedegen ritme sectie op slagwerk Douwe -Jan Pol en Peter Hartman op de bas als stabiele factor.
Kees Bode, zorgde voor de inkleuring, op toetsen afgewisseld piano of hammond geluid.
Klonk het authentiek, dan weer rockend of funky, diverse solo’s, ook met tweede stem van Douwe-Jan werden zeer afwisselde nummers de zaal in geslingerd.
Vooral eigen geschreven nummers door Rogier geven deze nummers een eigen modern gezicht. “Red Unions” gecomponeerd door Kees Bode was een heerlijk instrumentaal nummer met het hammond en piano geluid. “A 50 Avenue” een slow-blues nummer, waar de hammond klonk, was prachtig van opbouw naar een climax toe.
Een toegift kon niet uitblijven, met “I think I wanna love you” een stevig bluesrock nummer was het een mooie afsluiter. Van deze band die niet heel veel in het bluescircuit speelt, zullen we hopelijk nog meer van horen.
Livin’ Blues Xperience mocht de avond afsluiten, bekend voorheen als Haagse band Livin’Blues waar ondergetekende in de jaren 70 live optredens bezocht heeft, is icoon Nicko Christiansen zanger, saxofonist, die de band en de blues in leven houdt. Wat een energie gezien zijn leeftijd, is de zang nog gelijkwaardig als toen. Het Openingsnummer “Help me” van Sonny Boy Williamson is dan ook niet toepasselijk op hem. Oud en nieuw werk van deze solide blues- en boogie woogie band, staat als een huis. Gedreven muzikanten, die deze avond met twee invallers, de leadgitarist Peter Langerak en bassist Leon Coenjaarts de band versterkten. Daarnaast hadden de mannen nog een special vrouwelijk gast mee, Rosy Pereira zij was een prachtige aanvulling met zang. In de eerste helft van de set bracht ze ook nog een solo nummer. Andreas Carree geniale wat deze man op slagwerk bracht maar ook Bas Kleine de enige Fries bandlid uit Dokkum, is geen onbekende bluesharpist in Nederland. Het was genieten, want Livin’Blues toen met John Lagrand in de gelederen bepaalde het geluid, ook nu is het ondenkbaar.
“No Use Crying” een mooie intieme blues ballad, met Rosy en Nicko in duet en op tenorsax, volgde “Crazy” beginnend op drums een staccato, funkyachtig mede door de baspartij een experimenteel bijzondere nummer. Nieuwe nummers, zoals “Black Night”, nam Nico de kleine sax ter hand. “Spoonful” een gouwe ouwe van Willy Dixon, zang van Nicko en Rosy, waarbij Frontman Christiansen samen met Andreas zich uit leefde op het slagwerk. “Hoochie Coochie Man” samengesmeed met “Mojo Workin” soleerde Bas Kleine op de mondharmonica. Met deze bekende nummers was het al snel een volle dansvloer en bracht het Trebolpubliek in beweging.
“Best Thing I Can Do” aangekondigd als nieuwe single, was één van andere orde, minder rauw gitaarwerk, een mooie op gebouwde ballad, waar Rosy Pereira als tweede stem fungeerde.
In “Too Many Chiefs” kon het publiek weer rekenen op solo’s van de basgitarist en drummer. De sfeer steeg nog meer toen de band inzette met “Wang Dang Doodle/ L.B.Boogie een lange versie waar de harpist weer een grote rol in speelde. “Voodoo Dancer” tekent voor de naam van de Band, vernieuwing. Een toegift met dit enthousiast publiek kon niet uit blijven. “Hounddog” en “Black Magic Woman” in de stijl van Fleetwood Mac heeft de Livin’Blues Xperience met gitarist invaller Peter Langerak een geweldige bluesavond neergezet.
Jelle Zijlstra
